گمشده

بعد از آن دیوانگی ها ای دریغ

باورم ناید که عاقل گشته ام

گوئیا " او " مرده در من که این چنین

خسته وخاموش و باطل گشته ام

هر دم از آئینه می پرسم ملول

چیستم دیگر ، به چشمت چیستم ؟

لیک در آئینه می بینم که ، وای

سایه ای هم زآنچه بودم نیستم

همچو آن رقاصه ی هندو به ناز

پای می کوبم ولی بر گور خویش

وه که باصد حسرت این ویرانه را

روشنی بخشیده ام از نور خویش

ره نمی جویم به سوی شهر روز

بی گمان در قعر گوری خفته ام

گوهری دارم ولی آن را ز بیم

در دل مرداب ها بنهفته ام

می روم... امانمی پرسم ز خویش

ره کجا ... ؟ منزل کجا ...؟ مقصود کیست ؟

بوسه می بخشم ولی خود غافلم

که این دل دیوانه را معبود کیست

" او " چو در من مرد ، نا گه هر چه بود

در نگاهم حالتی دیگر گرفت

گوئیا شب با دو دست سرد خویش

روح بی تاب مرا در بر گرفت

آه ... آری ... این منم ... اما چه سود

"او " که در من بود ، دیگر ، نیست ،  نیست

می خروشم زیر لب دیوانه وار

" او " که در من بود ، آخر کیست ، کیست ؟

                                                        فروغ فرخزاد